در بخشی از این کتاب می خوانیم...

من همین امر به معروف و نهی از منکر زبانی را – ولو به شکل خیلی راحت و آرام و بدون هیچ خشونت و دعوایی واقعا یکی از معجزات اسلام می دانم. مثلا یک نفر کار خلاق می کند. می­ گویند آقا شما این کار را نباید می ­کردی. این مطلب را بگو و برو. می ­گوید او برمی ­گردد دو تا فحش به من می­ دهد. خیلی خوب حالا دو تا فحش هم به شما بدهد؛ برای خاطر امر خدا تحمل کنید. اگر نفر دوم هم بگوید آقا شما باید این کار را نمی­ کردی؛ بدانید اگر دعوا هم بکند، دعوایش کمتر از آنی است که با نفر اول کرده است.

نفر سوم و نفر بیستم هم همینطور، بنابراین، اگر نهی از منکر باب شد و تا نفر بیستم رسید، شما خیال می­ کنید آن آدم دیگر آن کار را تکرار خواهد کرد؛ نهی از منکر واقعا معجزه می­ کند. فقط هم زبانی؛ یدش در اختیار حکومت است؛ یعنی اگر جایی باید با گناهکار به صورت بدی و مجازاتی برخورد کنند، فقط دستگاه هایی از حکومت هستند که مسئول این کارند؛ مردم نباید بکنند. اما زبانی چرا؛ خیلی هم اثر دارد.

بزرگترین حربه در مقابل گناهکار، گفتن و تکرار کردن است. اینکه یک نفر بگوید اما ده نفر ساکت بنشینند و تماشا کنند، نمی ‏شود. اگر یکى دچار ضعف نفس بشود، یکى خجالت بکشد و یکى بترسد، اینکه نهى از منکر نخواهد شد.

چرا کسانى از گفتن ابا می ‏کنند؟ یک عده بر اثر ضعف نفس از گفتن ابا می ‏کنند، یک عده هم خیال مى‏کنند که گفتن فایده‏ اى ندارد؛ باید با دست جلو بروند! نه، زبان از دست خیلى مهم‏تر است. چرا این واجب امر به‏ معروف‏، امر به کارهاى خوب در جامعه ‏ى اسلامى هنوز اقامه نشده است؟ نگویید به من چه؛ او هم نمی ‏تواند بگوید به تو چه؛ اگر هم گفت، شما اعتنا نکنید.